petapouca

Campanas de Bastabales,

Cando vos oyo tocar,

Mórrome de soídades.

 

I.

 

Cando vos oyo tocar,

Campaniñas, campaniñas,

Sin querer torno á chorar.

 * * *

Cando de lonxe vos oyo,

Penso que por min chamades,

E das entrañas me doyo.

  * * *

Dóyome de dor ferida,

Qu’ antes tiña vida enteira,

Y oxe teño media vida.

  * * *

Solo media me deixaron

Os que d’ aló me trouxeron,

Os que d’ aló me roubaron.

  * * *

Non me roubaran, traidores,

¡Ay! uns amores toliños,

¡Ay! uns toliños amores.

  * * *

Qu’ os amores xa fuxiron,

As soidades viñeron…

De pena me consumiron.

 

 

II.

 

Aló pó la mañanciña

Subo enriba dos outeiros,

Lixeiriña, lixeiriña.

  * * *

Com’ un-ha craba lixeira,

Para oir das campaniñas

A batalada pirmeira.

 * * *

A pirmeira d’ alborada

Que me traen os airiños,

Por me ver mais consolada.

  * * *

Por me ver menos chorosa,

Nas sus alas má traen

Rebuldeira e queixumbrosa.

  * * *

Queixumbrosa e retembrando

Por antr’ e verd’ espesura,

Por antr’ o verde arborado.

  * * *

E pó la verde pradeira,

Por riba da veiga llana,

Rebuldeira e rebuldeira.

 

 

III.

 

Paseniño, paseniño,

Vou pó la tarde calada,

De Bastabales camiño.

  * * *

Camiño do meu contento;

Y en tant’ o sol non s’ esconde,

Nun-ha pedriña me sento.

  * * *

E sentada estou mirando,

Com’ á lua vay sahindo,

Com’ ó sol se vay deitando.

  * * *

Cál se deita, cál s’ esconde

Mentras tanto corre á lua

Sin saberse para donde.

  * * *

Para donde vay tan soya,

Sin qu’ á os tristes qu’ á miramos

Nin nos fale, nin nos oya

  * * *

Que si oira e nos falara,

Moitas cousas lle dixera,

Moitas cousas lle contara.

 

 

IV.

 

Cada estrela, o seu diamante;

Cada nube, branca pruma,

Trist’ á lua marcha diante.

  * * *

Diante marcha crarexando

Veigas, prados, montes, rios,

Dond’ ó dia vay faltando.

  * * *

Falt’ ó dia, e noit’ escura

Vaixa, vaixa, pouc’ á pouco,

Por montañas de verdura.

  * * *

De verdur’ e de follaxe,

Salpicada de fontiñas

Vaixo á sombra do ramaxe.

  * * *

Do ramaxe donde cantan

Paxariños piadores,

Que c’ á aurora se levantan.

  * * *

Que c’ á noite s’ adormecen

Para que canten os grilos

Que c’ as sombras aparecen.

 

 

V.

 

Corre ó vento, ó rio pasa,

Corren nubes, nubes corren

Camiño da miña casa.

  * * *

Miña casa, meu abrigo,

Vanse todos, eu me quedo,

Sin compaña, nin amigo.

  * * *

Eu me quedo contemprando

As laradas d’ ás casiñas

Por quen vivo suspirando.

  * * *

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Ven á noite… morre ó dia,

As campanas tocan lonxe

O tocar d’ Ave Maria.

  * * *

Elas tocan pra que rece,

Eu non rezo, qu’ os saloucos

Afogandome parece

Que por min tên que rezar;

Campanas de Bastabales,

Cando vos oyo tocar,

Mórrome de soidades.