petapouca

Castellanos de Castilla,

Tratade ben ós gallegos;

Cando van, van como rosas,

Cando vên, vên como negros.

 

—Cando foi, iba sorrindo;

Cando veu, viña morrendo;

A luciña d’os meus ollos,

O amantiño do meu peito.

 * * *

Aquel máis que neve branco,

Aquel de doçuras cheyo,

Aquel por quen eu vivia

E sin quen vivir non quero.

 * * *

Foi à Castilla por pan,

E saramagos Ile deron,

Déronlle fel, por bebida,

Peniñas por alimento.

  * * *

Déronlle en fin, canto amargo

Tén a vida no seu seo…

¡Castellanos, Castellanos!

Tendes corazon de ferro.

  * * *

Ay! no meu corazonciño,

Xa non pode haber contento,

Qu’ está de dolor ferido,

Qu’ está de loito cuberto.

  * * *

Morreu aquel qu’ eu queria,

E, para min, n’ hai consuelo,

Sólo hai para min, Castilla,

A mala lei que che teño.

  * * *

Premita Dios, Castellanos,

Castellanos que aborreço,

Qu’ ántes os gallegos morran,

Qu’ ir a pedirvos sustento.

  * * *

Póis tan mal corazon tendes

Secos fillos do deserto,

Que si amargo pan vos ganan

Dádesllo envolto en veneno.

  * * *

Aló van, mal pocadiños,

Todos d’esperanzas cheyos,

E volven ay! sin ventura,

Con un caudal de despreços.

  * * *

Van probes, e tornan probes,

Van sans, e tornan enfermos,

Qu’ anq’ eles son como rosas,

Tratádelos coma negros.

  * * *

¡Castellanos de Castilla.

Tendes corazon d’ aceiro,

Alma como as penas dura,

E sin entrañas o peito!

  * * *

En trós de palla sentados,

Sin fundamentos, soberbos,

Pensás qu’ os nosos filliños,

Para servirvos naceron.

  * * *

E nunca tan torpe idea,

Tan criminal pensamento

Coupo en máis fátuas cabezas

Ni en máis fátuos sentimentos.

  * * *

Que Castilla e Castellanos,

Todos nun monton, a eito,

Non valen o que un-ha herbiña

D’estes nosos campos frescos.

  * * *

Solo peçoñosas charcas

Detidas no ardente suelo,

Tès Castilla que humedezan

Esos teos labios sedentos.

  * * *

Que o mar deixoute olvidada

E longe de ti correron,

As brandas auguas que traen,

De prantas cen semilleiros.

  * * *

Nin arbres que che den sombra,

Nin sombra que preste alento…

Llanura e sempre llanura,

Deserto e sempre deserto…

  * * *

Esto che tocou coitada,

Por herencia no universo,

¡Miserable fanfarrona!…

Triste herencia foi por certo.

  * * *

En verdad non hay, Castilla,

Nada como ti tan feyo,

Qu’ ainda mellor que Castilla,

Valera decir inferno.

  * * *

¿Por que aló foches, meu ben?

Nunca tal houberas feito,

Trocar campiños frolidos

Por tristes campos sin règo.

  * * *

Trocar tan craras fontiñas,

Rios tan murmuradeiros,

Por seco polvo que nunca,

Mollan as bágoas do ceo.

  * * *

Mas ay! d’ onde a min te foches

Sin dor meu sentimento,

y aló á vida che quitaron,

Aló a mortiña che deron.

  * * *

Morreches, meu quiridiño,

E para min n’ hay consuelo,

Qu’ ond’ ántes te via, agora

Ja sólo un-ha tomba vexo.

  * * *

Triste com’ a mesma noite,

Farto de dolor o peito,

Pídolle á Dios que me mate,

Por que xá vivir non quero.

 * * *

Mais en tanto no me mata,

Castellanos qu’ aborreço,

Hei, para vergonza vosa,

Héivos de cantar gemendo.

  * * *

¡Castellanos de Castilla

Tratade ben ôs gallegos;

Cando van, van como rosas

Cando vên, vên como negros!