petapouca

Mais ó que ben quixo un dia,

Si á querer ten aficion

Sempre lle queda un-ha magoa

Dentro do seu coraçon.

 

I.

 

Aló nas tardes serenas,

Aló nas tardes caladas,

Fanse mais duras as penas,

Que nas brandas alboradas.

 * * *

Aló nas tardes sombrisas

Aló nas tardes escuras,

Fanse mais cortas as risas

Mais negras as desventuras.

  * * *

Que non hay sera tranquila

Para quen remorsos garda,

E mais presto s’aniquila

Canto mais á noite agarda.

 

 

II.

 

Eu ben sei d’estos secretos

Que s’esconden nas entrañas,

Que rebolen sempre inquietos

Baixo mil formas estrañas.

  * * *

Eu ben sei d’ estes tormentos

Que consomen e devoran

Dos que fan xemer os ventos

Dos que morden cando choran.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Y anqu’hora sorrindo canto

Anqu’hora canto con brio,

Tanto chorey, chorey tanto,

Com’as auguiñas d’un rio.

  * * *

Tiben en pasados dias,

Fondas penas é pesares,

E chorey vagoas tan frias

Com’as auguiñas dos mares.

  * * *

Tiben tan fondos amores,

E tan fondas amarguras,

Qu’era fonte de dolores

Nacida entre penas duras.

 

 

III.

 

Hora rio, hora contento,

Vóu pó las eiras cantando,

Vendo d’onda ven ó vento

Cando vóu levar ó gando.

  * * *

Hora con grande sosiego

Durmo na veira d’as fontes,

Durmo na veira d’os regos.

Durmo na punta d’os montes.

  * * *

Mais ó que ben quixo un dia,

Si á querer ten aficion

Sempre lle queda un-ha magoa

Dentro do seu coraçon.