petapouca

Un repoludo gaiteiro

De pano sedán vestido,

Com’ un principe cumprido,

Cariñoso e falangueiro,

Antr’ os mozos o pirmeiro

E nas siudades sin par,

Tiña costum’ en cantar

Aló po la mañanciña,

Con esta miña gaitiña

Ás nenas ei d’ engañar.

 

* * *

 

Sempre pó la vila entraba

Con aquel de señorio,

Sempre con poxante brio

Co tambor s’ acompasaba:

E si na gaita sopraba

Era tan dulce soprar,

Que ven fixera en cantar

Aló po la mañanciña,

Con esta miña gaitiña

As nenas ei d’ engañar.

 

* * *

 

Todas por él reloucaban,

Todas por él se morrian,

S’ ó tiñan cerca, sorrian,

S’ ó tiñan lonxe, choraban:

Mal pecado! non coidaban

Que c’ aquel seu frolear

Tiña costum’ en cantar

Aló pó la mañanciña,

Con esta miña gaitiña

As nenas ei d’ engañar.

 

* * *

 

Camiño da romeria,

Debaixo d’ un-ha figueira,

Canta meniña solteira

¡Querote! lle repetia…

Y él c’ á gaita respondia

Por á todas envoucar,

Pois ven fixeira en cantar

Aló po la mañanciña,

Con esta miña gaitiña

As nenas ei d’ engañar.

 

* * *

 

Elas louquiñas bailaban

E por xunta d’ el corrian,

Cegas… cegas que non vian

As espiñas qu’ as cercaban;

Probes palomas buscaban

A luz qu’ as iba queimar

Pois qu’ el soupera cantar

Aló po la mañanciña,

Ó son da miña gaitiña

As nenas ei d’ engañar.

 

* * *

 

¡Nás festas, canto contento!

¡Canta risa nas fiadas!

Todas, todas namoradas

Deranll’ ó seu pensamento;

Y él que d’ amores sedento

Quixo á todas engañar,

Cand’ as veu dimpois chorar

Cantaba nas mañanciñas,

Non sean elas toliñas

Non veñan ó meu tocar.