petapouca

Miña santa Margarida,

¿Con quen t’ ei de comparare?

Coma ti non vin ningun-ha,

Nin na terra, nin no mare.

 * * *

Coma ti, Santa bendita,

Tan garrida, e tan presiosa,

Nin brilou ningun-ha estrela,

Nin s’ abreu ningun-ha rosa.

  * * *

Nin luceiro nin diamante,

Nin luniña trasparente,

Luz verteu mais cariñosa

Qu’ ó teu rostro relucente.

  * * *

Nin as froles do xilmendro

Nin á rosa purpurina,

Nin as neves da montaña

Nin fulgor da mañanciña.

  * * *

Nin alegre sol dourado

Nin corrente d’ augua pura,

Miña santa Margarida,

Ch’ asemella en hermosura.

  * * *

¿Con quen t’ ei de comparare

Miña santa Margarida,

Si ti foche anxel d’ amore

Pó-los anxes escollida?

  * * *

Solo á virxe é mais hermosa

Qu’ eres ti, bendita santa,

Y ó teu rostro pelegrino,

O temido demo espanta.

  * * *

De tí, vivo namorada,

En tí penso con fervore

Qu’ eu ben sei que che contenta

Este puro e santo amore.

  * * *

Quen poidera!… quen poidera!..

Xunta ti vivir segura,

Manantial que mel derrama

Pura fonte de ternura!

  * * *

Onda ti, lonxe do mundo,

Tan feliz m’ acobexara

Qu’ en jamais ô pracer vano

Este meu mirar tornara.

  * * *

Que no monte onda ti moras

Tan bon aire se respira,

Que ó que mais do mundo foxe,

Solo ali por Dios suspira.

  * * *

Miña santa Margarida,

Miña Margarida santa,

Tendes a casa no monte,

Donde ó paxariño canta.